Kanser hastası kadın katıldığı kurs sayesinde hayata tutundu
Diyarbakır'ın Çermik ilçesinde 3 yıl önce akciğer kanserine yakalandıktan sonra hayata küsen ve eve kapanan 6 çocuk annesi Hacer Dadakoğlu, başladığı kurs sayesinde yeniden hayata tutundu.
Diyarbakır’ın Çermik ilçesinde 3 yıl önce akciğer kanserine yakalandıktan sonra hayata küsen ve eve kapanan 6 çocuk annesi Hacer Dadakoğlu, başladığı kurs sayesinde yeniden hayata tutundu.
Çermik’te ikamet eden 6 çocuk annesi Hacer Dadakoğlu (48), 3 yıl önce akciğer kanseri olduğunu öğrendi. Kemoterapi tedavisine başlayan Dadakoğlu’nun saçları ve kaşları döküldü. Bunun üzerine hayata küsen Dadakoğlu, evine kapandı. Bir tavsiye üzerine Çok Amaçlı Toplum Merkezinin (ÇATOM) açtığı kuaförlük, nakış ve örgü gibi kurslara katılan Dadakoğlu’nun hastalığı iyileşmeye başladı. Dadakoğlu, katıldığı kurslar sayesinde yeniden hayata tutundu.
“Bu ortamda bulunmasam hastalığı yenemezdim”
Dadakoğlu, daha önce ayda 3 seans kemoterapi gördüğünü anlatarak, “Şimdi ayda bir alıyorum. Saçlarım ve kaşlarım döküldü. Kanser hastalarında moral çok çok önemli. İki yıl önce kurslara başladım. Arkadaş ortamı iyi ve kafa yapılarımız da birbirine uygun olduğu için burada moral buldum. Bu ortamda akciğer kanseri olduğum aklıma gelmiyor. Bende o hastalık yok sanki. ÇATOM’a gelmeseydim, bu ortamda bulunmasaydım belki bu hastalığı yenemezdim. Kanser hastalarına tavsiyem morallerini yüksek tutsunlar, eğlenceli ortamlara gitsinler ama gürültüsüz ortamlara gitsinler ki bu hastalığı unutsunlar. Eğer ki ben 3 yıldır bu hastalıkta bu seviyeye inmişsem diğer kanser hastalarımız da inebilir. Ailenin desteği de çok çok önemli. Çocuklarıma teşekkür ediyorum. Bu hastalığımda sürekli benle beraber oldular. Özellikle eşime çok teşekkür ediyorum. Bana çok moral verdi. Eşlerimiz, dostlarımız, arkadaş çevremiz çok önemli” dedi.
“İlk geldiğinde durumu çok kötüydü”
Çermik ÇATOM sorumlusu Emiş Bahçeci, Dadakoğlu ile ilk tanıştıklarında durumunun çok kötü olduğunu aktararak, şunları kaydetti:
“Kurslarımıza geldikten sonra yavaş yavaş hastalığın aşamalarında değişkenlik gösterdiğini fark ettim. Daha çok gidip gelmeye başladık. Arkadaş gibi olduk. 2 yılda aramızda güzel bir bağ oluştu. Rahatsızlığını kurslarımıza gelerek atlattığını kesin olarak söyleyebilirim.”
