Temizliğe gitmesi yasaklanan kadın iş istiyor

Diyarbakır'da 15 yıl boyunca evlere temizliğe giderek, zihinsel engelli eşi ve 6 çocuğuna bakan Ayşe Töra'nın dramı yürek burkuyor. Kullandığı temizlik malzemelerinin akciğerine zarar verdiği tespit edilen ve doktor tarafından temizliğe gitmesi yasaklanan kadın, ailesinin hayatını idame ettirebilecek bir iş istiyor.

Temizliğe gitmesi yasaklanan kadın iş istiyor
TAKİP ET Google News ile Takip Et

Diyarbakır’da 15 yıl boyunca evlere temizliğe giderek, zihinsel engelli eşi ve 6 çocuğuna bakan Ayşe Töra’nın dramı yürek burkuyor. Kullandığı temizlik malzemelerinin akciğerine zarar verdiği tespit edilen ve doktor tarafından temizliğe gitmesi yasaklanan kadın, ailesinin hayatını idame ettirebilecek bir iş istiyor.

Merkez Bağlar ilçesi Fatih Mahallesi’nde yaşayan 33 yaşındaki Ayşe Töra’nın dramı yürek yakıyor. Eşi zihinsel engelli olan ve 6 çocuğuyla yaşayan Töra, 15 yıl boyunca evlere temizliğe gitti. Bir süre önce rahatsızlanan Töra, doktora başvurdu. Doktor, Töra’nın kullandığı temizlik malzemelerinin akciğerlerine zarar verdiğini belirleyerek, durumunun daha da kötüleşmemesi için temizliğe gitmesini yasakladı. 3 ayda bir engelli maaşı ve SYDV’den 200 TL alan, evi kira olan Töra, bunun üzerine sokaklarda hurda toplamaya başladı. Töra, ailesinin hayatını idame ettirebilmek için iş istedi.

Tuz ruhu ve çamaşır suyu kullandığı için akciğerlerinin zarar gördüğünü ve doktoru tarafından temizliğe gitmesinin yasaklandığını ifade eden Töra, “Kiracıyım, ayda 200 TL ödüyorum. Su ve elektrikle birlikte 300 TL oluyor. Eşim zihinsel engelli. 6 çocuğum var. Maddi durumumuz yok. 15 sene ev temizliğine gittim. Tuz ruhu ve çamaşır suyu kullandığım için astım çıktı bende. Doktor tuz ruhu ve çamaşır suyunun çok kullandığım için akciğerlerimin zarar gördüğünü söyledi. Temizliğe gitmemi yasakladı. Artık işe de gidemiyorum. Önce Allah’a sonra devlete sığınıyorum. Eşim daha önce hamallık yapıyordu. Her gün hurda toplamaya gidiyorum. Eşimin üç ayda bir engelli maaşı ile yine 3 ayda bir Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfından 200 TL para alıyorum. Başka bir yerden gelirim yok. Ben bir iş imkanı istiyorum. Yaşlı bir kadına bakabilirim ya da güvenli bir yerde çaycılık bile olsa ben yine giderim. Çocuklarımın geleceğini düşünüyorum. 11 yaşındaki çocuğum ‘herkesin bilgisayarı var neden benim yok’ diyor. Ayakkabıları yok, elbiseleri yok. Zor yetiştiriyorum. Bin TL su faturası, 300 TL de elektrik borcu birikmiş, ödeyemiyorum” dedi.